افتادگی مچ پا
افتادگی مچ پا یک عبارت کلی است که به مشکلات مرتبط با بلند کردن پنجه و مچ پا اشاره دارد. اگر با این وضعیت مواجه هستید، ممکن است در حین راه رفتن پایتان به سمت زمین کشیده شود. افتادگی مچ پا به تنهایی یک بیماری نیست، بلکه نمایانگر یک مشکل عصبی، عضلانی یا آناتومیکی است. همچنین، این مشکل ممکن است به صورت همزمان در یک پا یا حتی هر دو پا رخ دهد و در هر سنی قابلیت ایجاد شود. برخی اوقات، افتادگی مچ پا به صورت موقت ظاهر می‌شود، اما این ممکن است دائمی نیز باشد. روش‌های درمان افتادگی مچ پا شامل ورزش، استفاده از بریس، تحریک الکتریکی عصب یا حتی جراحی می‌شوند، و نوع درمان بستگی به علت این وضعیت دارد.
زمانی که بیمار با افتادگی مچ پا به طب فیزیکی مراجعه می کند حتما باید از نظر بیماری های نوروپاتی، میوپاتی و درگیری سیستم اعصاب محیطی بوسیله نوار عصب و عضله معاینه شود.
علائم افتادگی پا
نشانه‌های افتادگی پا معمولاً شامل موارد زیر می‌شود:
۱. دشواری در بلند کردن پا
۲. تغییرات در الگوی راه رفتن، همچون کشیده شدن جلوی پا روی زمین یا چرخاندن پا به سمت پهلو در حین راه رفتن
۳. ضعف در عضلات پا
۴. متمرکز شدن به طور مداوم به زمین
۵. کاهش توده عضلانی در قسمت میانی پا
۶. لنگی در حرکت پا
۷. از دست دادن حس در مناطق مختلف پا
چه عواملی باعث افتادگی مچ پا می‌شوند؟
ریشه افتادگی مچ پا یک مسئله اساسی است که نباید تنها به شکل ظاهری آن توجه کرد. عوامل ایجاد کننده افتادگی مچ پا متفاوت هستند که ممکن است شامل درگیری در قسمت های مختلف مسیرعصب، درگیری در قسمت مچ پا، درگیری در ناحیه زانو، درگیری در قسمت عصب سیاتیک، در ناحیه شبکه لومبوساکرال و درگیری در ناحیه ستون فقرات و نخاعی باشد.
درگیری عصب در مچ پا
درگیری عصب در مچ پا می‌تواند یکی از عوامل ایجاد افتادگی مچ پا باشد. وقوع این وضعیت معمولاً به علت فشار یا تحریک زیاد بر روی عصب‌های موجود در این منطقه رخ می‌دهد. این درگیری می‌تواند ناشی از التهاب عصب یا فشار فیزیکی بر روی آن باشد، که در نتیجه می‌تواند به افتادگی مچ پا منجر شود. درمان این وضعیت ممکن است شامل تسکین التهاب، فیزیوتراپی یا درمان‌های دیگر برای کاهش فشار و تحریک عصب باشد.
درگیری عصب در ناحیه زانو
درگیری عصب در ناحیه زانو می‌تواند یکی از علل افتادگی مچ پا باشد. این وضعیت ممکن است به دلیل فشار یا تحریک زیاد بر روی عصب‌ها در این ناحیه ایجاد شود. التهاب یا فشار فیزیکی بر روی عصب‌های زانو ممکن است منجر به افتادگی مچ پا گردد. درمان این مشکل معمولاً به تسکین التهاب، افزایش انعطاف‌پذیری عضلات، و استفاده از تکنیک‌های فیزیوتراپی متمرکز است تا فشار و تحریک غیرطبیعی عصب‌ها به حداقل رسد.
درگیری در قسمت عصب سیاتیک
این وضعیت ممکن است ناشی از فشار یا تحریک زیاد بر روی عصب سیاتیک، که از پشت به سمت پا می‌گردد، به وجود آید. این درگیری ممکن است باعث ایجاد درد، سوزش وضعیفی عضلات شده و در نهایت باعث افتادگی مچ پا گردد. درمان معمولاً به منظور کاهش فشار و التهاب در عصب سیاتیک، افزایش انعطاف عضلات و اجرای تمرینات فیزیوتراپی متناسب با این وضعیت صورت می‌گیرد.
شبکه لومبوساکرال
شبکه لومبوساکرال یکی از عوامل ممکن برای افتادگی مچ پا است. این شبکه عصبی در منطقه لومبوساکرال، که قرار گرفته بین ناحیه لومبار (پایین اسپینال کرد) و ساق پا، مسئول ارتباطات عصبی میان بخش‌های مختلف بدن است. در صورت درگیری یا تحریک غیرطبیعی در این شبکه، ایجاد اختلالات عصبی ممکن است و در نتیجه، به ویژه در مناطق مچ پا، افتادگی مشاهده شود. درمان این وضعیت معمولاً به تسکین التهاب، تقویت عضلات محیطی، و اجرای تمرینات انعطاف‌پذیری متناسب با ناحیه مورد نظر متمرکز می‌شود.
درگیری در ناحیه ستون فقرات و نخاعی
درگیری در ناحیه ستون فقرات و نخاعی می‌تواند به عنوان یکی از علل افتادگی مچ پا مطرح باشد. فشار یا تحریک منطقه‌های نخاعی و ستون فقرات می‌تواند منجر به اختلالات عصبی شود که در نهایت به ضعف و نقص عضلات و افتادگی مچ پا منجر گردد. درمان این وضعیت معمولاً به کاهش فشار در ناحیه مورد تحت فشار، انجام تمرینات تقویتی و تحریک‌های فیزیوتراپی جهت بهبود عملکرد عضلات و عصب‌ها متمرکز می‌شود.
روش‌های درمان برای افتادگی مچ پا
تعیین راهکارهای درمانی برای افتادگی مچ پا به عوامل مختلف مانند علت افتادگی بستگی دارد.
استفاده از آتل: آتل یا مهاربند یک وسیله است که به پا شما یک ساختار ثابت می‌دهد و باعث بهبود الگوی راه رفتن و حفظ مچ پا در وضعیت صاف می‌شود.
تحریک الکتریکی اعصاب و عضلات: اگر افتادگی به دلیل اختلالات عصبی باشد، فیزیوتراپیست یا متخصص درمان طب فیزیکی می‌تواند از تحریک الکتریکی اعصاب و عضلات به عنوان روش درمانی استفاده کند.
ورزش: الگوهای راه رفتن به مرور زمان می‌توانند بهبود یابند و فرد با افتادگی قادر به راه رفتن به نحو صحیح‌تر شود. ورزش‌هایی مانند چرخش مچ پا، بلند شدن بر روی ساق، کشش کف پا با استفاده از یک پارچه و... می‌توانند به درمان افتادگی کمک کنند.
استفاده از نوار عصب و عضله در تشخیص آسیب عصب پرونئال
علاوه بر تمام تصویربرداری‌های معمول، برای شناسایی آسیب عصب پرونئال، اجرای الکترومیوگرافی (EMG) یا استفاده از نوار عصب و عضله ضروری است.
نتایج این آزمون می‌تواند بسیار مفید باشد تا محل و شدت آسیب در امتداد عصب پرونئال را تعیین کند.
برای اجرای این آزمون، الکترودها در داخل عضلات پا قرار می‌گیرند تا متخصص طب فیزیکی قادر به اندازه‌گیری فعالیت الکتریکی در عضلات و اعصاب پا باشد.
توصیه ما به شما این است که به کلینیک طب فیزیکی خانم دکتر الهه شیردل مراجعه کنید. جهت کسب اطلاعات بیشتر و رزرو نوبت با شماره تماس های زیر در ارتباط باشید.
02188053707
09911207511
شما می توانید برای مشاهده جزئیات بیشتر و آشنایی با این بیماری به صفحه اینستاگرام خانم دکتر شیردل مراجعه کنید.